Een ceremonie is mooi, maar de weg er naar toe is evenzo mooi
Er begint een hond gevaarlijk hard te blaffen als ik op de bel druk. Meteen schieten er angstige scenario’s door mijn hoofd over grote honden die tegen me op springen. Ik weet namelijk nooit hoe ik om moet gaan met overenthousiaste honden en voel me dan altijd zwaar opgelaten. Het duurt even voordat de deur wordt open gedaan en eenmaal binnen begrijp ik waarom. De hond die ik hoorde blaffen moest namelijk eerst in een enorme bench worden gestopt met om zijn bek een muilkorf.
De enorme hond springt gevaarlijk tegen de tralies van zijn hok en het gekletter van het ijzer op de tegelvloer naast het enorme geblaf, zorgt ervoor dat wij zelf amper nog verstaanbaar zijn. “Rustig Gina!” roept Sandra, lacht dan naar mij en deelt mee dat het zo ophoudt. ‘Ok’, ik doe een beetje lacherig alsof ik het allemaal heel grappig vind, maar stiekem ben ik toch wel een beetje bang voor deze gevaarlijk ogende hond. Later in het gesprek krijg ik het verhaal achter deze hond te horen en dan blijkt dat mijn angst niet eens ongegrond is…
We nemen plaats op de bank en als er thee voor me wordt gehaald, kijk ik rond en zie in de hele woonkamer allerlei glazen bakken met dieren waarvan ik de namen niet weet. Spannend.
Als we dan alle drie voorzien zijn van wat drinken, maken we een eerste start om over hun ceremonie te brainstormen. Ik heb Sandra en Niek een jaar eerder leren kennen op de Sounds of Love trouwbeurs in Deurne. Graag wilden zij op hun eigen persoonlijke manier hun jawoord geven, dus we hadden op de beurs vrij snel een klik wat dat betreft;-)
Na een goede brainstorm hebben we hun eerste concept samengesteld: live zang van een bevriende en zeer charmante zanger, geen ringen -daar moeten we nog iets anders op verzinnen-, trouwgeloften en een fotopresentatie. Gaat goed komen.
Nu, een jaar later hebben we ons laatste gesprek gehad en heb ik Niek en Sandra als een zeer bijzonder en leuk stel leren kennen. Een stel wat heel bewust kiest voor een toekomst zonder kinderen, maar met hun hond ‘Gina’ zijn ze absoluut een verzorging aangegaan die verder gaat dan brokken voeren en uit laten. Gina komt namelijk uit een asiel en was daarin opgenomen, omdat ze beet. Niet zomaar een speelse bijt, nee, een bijt van haar was niet zonder gevolgen… Moesten ze deze hond afmaken? Nee, Sandra en Niek ontfermden zich over haar. Ze nemen geen risico’s: als er bezoek komt start Gina in de bench met een muilkorf om. Eenmaal gewend mag ze uit haar hok en op het kleed in de kamer, weliswaar met muilkorf om. Dus dat was voor mij even een angstig moment.
Maar geen probleem, ze gaat rustig naast Sandra liggen en keurt mij geen blik waardig. Ik haal opgelucht adem. Eenmaal daar aan gewend gaat de muilkorf ook af. Ook geen probleem. Ze doen dit bewust om Gina niet te isoleren en haar te laten wennen aan andere mensen. Misschien heeft de hond een verleden, waarom werd ze zo, zoals ze nu is?… Als je ziet hoe deze twee mensen met deze beschadigde en daardoor gevaarlijke hond omgaan, smelt je echt. Zo natuurlijk en zo liefdevol. Deze hond heeft een warm nest gekregen. Net als hun andere dieren.
En nu gaan ze trouwen. Sandra en Niek. De een studeert communicatie, de ander werkt in ploegendienst. Ze houden van een mooie print op hun lichaam en ze hopen dat ze ‘later’ met twee dezelfde regenjassen over straat gaan. Over dat laatste weet ik nog steeds niet of ze nu een grapje maken of dat het echt zo is. Wel weet ik meteen wat mijn cadeau voor deze twee zal zijn na afloop van de ceremonie:-)
Graag wilde ik met deze blog laten zien dat je als ceremoniespreker niet alleen tijdens de ceremonies bijzondere momenten meemaakt. De weg er naar toe is meestal even zo bijzonder. En altijd weer anders. Elk gesprek en elk bezoek voorafgaand aan een ceremonie is op zichzelf al weer een nieuw avontuur. Ik vind het fantastisch en ik voel me altijd weer vereerd dat ik me mag verdiepen in al deze persoonlijke verhalen en dit om mag zetten in een mooie toespraak. Sandra en Niek trouwen eind april in een authentiek boerderijtje waar de vader van de bruid vroeger geboren is. Een dag later sta ik in kasteel Ammersoyen. Totaal andere plek, totaal ander bruidspaar en allebei even bijzonder. Ik hou van deze bijzondere, persoonlijke en bij de bruidsparen passende keuzes. Ik hoop op nog veel meer bijzondere avonturen die dit werk me zal gaan brengen!